"عصر کاوش" به برهه ای از تاریخ اشاره می کند که از قرن 15 آغاز و تا قرن 17 ادامه داشته است.
نقاشی صورت از کرستوفر کلمبوس |
در طول این عصر، ماجراجویان اروپایی از راه اقیانوس ها، مسیرهای دریانوردی و شرکای تجاری جدید کشف می کردند. ماجراجویان اروپایی در این دوره سی صد ساله، علاوه بر دسترسی به قاره های دنیا و آشنایی با مسیرهای دریایی و شرکای تجاری جدید، همچنین با استعمارگری، ثروتی عظیم برای خود
می انباشتند. درست از همین دوره تاریخی بود که اروپا به رونق رسید و به تدریج جای آسیا را گرفت و به مرکز دنیا تبدیل شد. می توان گفت عصر کاوش زمان آغاز رونق اروپاست. شاید به همین دلیل است که در زمینه تاریخ شناسی غربی، این دوره به عنوان نقطه عطفی شناخته می شود که اروپایی ها بسیار به صحبت درباره آن علاقه مندند و به آن می بالند.
با وجود این عصر تاریخی، اروپایی ها خود را کسانی می دانند که دنیا را کشف کرده اند. اما علاوه بر منطق "مرکزیت اروپا" که در این نظریه منعکس می شود، درستی این نظریه هم مورد تردید قرار دارد، چرا که پیش از اروپایی ها، ملت های دیگر سفر های دریایی بسیار بین قاره ها انجام داده بودند.
به طور مثال، فنیقی ها در حدود 600 سال پیش از میلاد در طول ساحل شرقی قاره آفریقا به سمت جنوب قاره سفر کرده و وارد اقیانوس آتلانتیک شده بودند. اسکاندیناوی ها نیز دسترسی به جزایر گرینلند و ایسلند و حتی ساحل شرقی کانادا را یافته بودند. عرب ها نیز در ابتدای قرن 15 در طول ساحل شرقی آفریقا به سمت جنوب دریانوردی کرده و به موزامبیک رسیده بودند.
بقیه در ادامه ی مطلب